Col de la Croix de Fèr

Klik HIER voor de statistieken van deze klim

Google Earth impressie van de klim:

Profiel van deze klim:

Afdalen

Weer bezig met van alles en nog wat, voelt het of de clinic alweer weken geleden is. En toch nog maar een dag thuis. Af en toe reizen de gedachten terug naar Frankrijk. Terug naar het warme klimwerk op de bergen, terug naar de zonnige warmte aan de voet, terug naar de warme saus over de salade en terug naar de warmte van de mensen uit onze fietsgroep en begeleiding.

Je weet dat dit moment uiteindelijk komt als je er aan begint, maar de harde waarheid dringt maar langzaam door. De clinic Madeleine is ten einde. Geen zaterdagochtendtrainingen, geen tijdritten en ook geen spinninglessen in de sneeuw meer. Na een hoogtepunt zul je ook weer moeten afdalen naar de realiteit. En het genot van deze afdaling is nog niet een schim van het genot van de Madeleine afdaling.

Gelukkig hoort bij een einde vaak ook een nieuw begin. In plaats van de zaterdagtrainingen starten nu weer de zaterdagfietstochten en in plaats van de fietsclinic in Frankrijk is er in September nog een fietsweekend in Winterberg (is ook een soort berg, niet waar). Vanuit het dal zijn in de verte dus nog genoeg heuvels te zien!

Langs deze weg willen wij als groep graag The Sportsclub, de sponsors, begeleiding, medefietsers, supporters en vooral onze trainer bedanken voor alweer een geweldige en onvergetelijke ervaring.

Col du Télégraphe

Klik HIER voor de statistieken van deze klim

Google Earth impressie van de klim:

Profiel van deze klim:

Foto’s en filmpjes Frankrijk

De foto’s en video’s van onze tijd in Frankrijk staan online! De albums van de verschillende fotografen kun je bereiken via het fotoalbum!

LAATSTE UPDATE 8 JULI 2012: Album Gretha toegevoegd

Veel kijkplezier.

Du pijn, du fijn, du Madeleine

Nou, het is zover: het hoogtepunt van de Clinic Madeleine staat voor de deur. En in ons geval nog letterlijk ook. Als je goed luistert kun je het horen: de berg roept. In de strakblauwe hemel prikt ze een enorm eind de hemel in.

Alle plaagstootjes die in de afgelopen maanden zijn uitgedeeld kunnen op de komende twintig kilometer rechtgezet worden. Laat maar eens zien wat je kunt! Maar eerst nog even warmrijden natuurlijk, want als je met een koude motor gaat racen, dan slijt ie veel te hard.

Vanaf de parkeerplaats voor het hotel vertrekken we richting de top voor het een-tweetje met de Berg. Het gaat nu tussen jou en mij Madeleine, en ik zal je eronder krijgen.

Het begin van de klim draait om het vinden van je ritme. Begin je te snel, dan krijg je daar later op de berg heel erg spijt van. Begin je te langzaam, dan krijg je ook spijt. Al duurt die laatste spijt misschien wel jaren.

Maar na een kwartiertje begint het te komen. Je draait lekker omhoog en bijna begin je te denken dat de berg en jij zelfs vrienden kunnen worden. Dat zijn hele gevaarlijke gedachten. De berg is net een wild dier, je kunt haar niet temmen. Draai haar de rug toe en ze valt je aan. En ook nu is dat weer zo. Na een korte tijd wordt het steiler en steiler en de zon begint op je hoofd te branden. Maar gelukkig is er hier en daar nog wel wat schaduw.

Huh, las ik dat nu goed? Stond daar nu Wim, Ruurd, Ruben en de rest op de weg? Of zou ik het verkeerd gelezen hebben?

Ah, eindelijk. Het dorpje komt in zicht. Nu is het nog maar vijf kilometer tot de top. Nog maar vijf kilometer afzien en pijn lijden, dat moet ik kunnen toch? Dat voel je niet eens een uur meer. Het is nu wel gedaan met de schaduw. Maar hier is het wat kouder en is er wat meer wind.

De koeien bellen voor de laatste ronde. Ik kan de top al zien. Denk ik. Of zat de top nu om de bocht? Nou ja, maar niet aan denken en gewoon doorfietsen, dan moet ik toch boven komen?

Ja toch! Ik zie mensen van The Sportsclub staan! Ik ben er nu echt bijna. Oh, daar krijg je energie van zeg, nog even aanzetten. Oh ja toch! De vrouwen van Wim en Ruben staan op de top, wat ontzettend gaaf.

Even op adem komen hoor, en ik krijg ook al een flesje sportdrank in mijn handen gedrukt, wat een service zeg.

Zo, dat zit er weer op. Hmmm, dat viel eigenlijk toch wel mee.

Nog een keer?

Klimtijden Madeleine

De berg is bedwongen en de tijden geregistreerd. Hieronder een overzicht van de gereden tijden.

	naam	gereden tijd	gem. snelheid (km/uur)
1	Stefan	1:24.57	13,6
2	Siep	1:44.24	11,1
3	Foekje	1:47.21	10,8
4	Ruben	1:51.34	10,4
5	Ruurd	1:53.22	10,2
6	Willem	1:59.05	9,7
7	Martin	2:00.10	9,6
8	Grietje	2:07.11	9,1
9	Klaas N.	2:07.11	9,1
10	Richard	2:07.47	9,1
11	Rienk	2:09.41	8,9
12	Pieter	2:11.10	8,8
13	Wim	2:17.51	8,4
14	Petra	2:52.25	6,7
15	Klaas R.	2:52.25	6,7

Bergen bits

Gisteren hadden we een rustdag. Niet dat wij als fietserkes die rust nodig hebben, maar na een goed gesprek met onze carbon/titanium/aluminium compagnons bleek dat zij vonden dat ze wel een rustdag konden gebruiken. Met andere woorden: beste fietserkes: zoek het lekker zelf een dagje uit.

Nou ja, weinig keus, dus dat hebben we dan maar gedaan. Uit pure nood hebben we maar met de auto de Madeleine en de Galibier beklommen. En zoals eigenlijk bij alle bergen die we de afgelopen dagen hebben gezien: je weet niet wat je ziet. Daar ga ik dan ook niet meer woorden aan vuilmaken, bekijk straks de foto’s maar.

Bij deze ontdekkingsreis zijn we per toeval trouwens nog op een nieuw bergvolk gestuit. Ze leven heel lokaal in het plaatsje Valloire. Het bergvolk heeft een sterke voorkeur voor zwartlederen kleding met afbeeldingen van doodshoofden en ze lijken met elkaar te communiceren via knetterende tweewielers, waar ontzettend veel chroom op zit.

Maar hoe mooi het hier ook is en hoeveel nieuwe dingen we ook ontdekken, we missen toch een van onze primaire levensbehoeften. Het gaat om de dagelijkse dosis informatiedrugs voor onze geest, ook bekend als een stabiele internetverbinding. Kan overigens ook gebruikt worden voor een potje Wordfeud. We hebben geprobeerd de trillende handen te maskeren door sloten koffie te drinken, maar het helpt niet. Mensen met een verslaving zijn echter bijzonder inventief en iemand uit onze groep heeft dan ook een lokale bron gevuld met het wifi-elixer gevonden. En zoals dat gaat met zulke bronnen moet je eerst een proeve van bekwaamheid doorstaan voor je van die bron gebruik mag maken. In ons geval bestond die proeve uit het vertalen naar het Nederlands van een foldertje van het lokale VVV. De proeve hebben we glansrijk doorstaan en dus zie je nu de hele dag door kleine groepjes ‘even een blokje om’ lopen, zodat ze -zittend op het stoepje voor het VVV- van de bron kunnen tappen.

Goed, de fietsen zijn inmiddels weer uitgerust. We zullen ze zometeen even uitlaten op de Madeleine.

Kruistocht

Goedemorgen allemaal! Waar gisteren de dag vochtig begon, straalt de zon ons vandaag vrolijk tegemoet vanaf het moment dat we de gordijnen opentrekken. Daar moeten we iets mee gaan doen. We hebben vanochtend even met zijn allen overlegd en we hebben besloten dat het tijd is om vandaag ons steentje bij te dragen aan het in kaart brengen van de wereld. We gaan op expeditie op de fiets.

In het Zuid-Limburg van Frankrijk hebben ze nog best wel veel onontgonnen gebied wat door ons in kaart gebracht moet worden. Ons oog is vandaag gevallen op de berg die lokaal bekend staat als de Croix de Fer. Het schijnt dat er bovenop die berg een ijzeren kruis staat, maar ja, zoals voor zoveel geldt: eerst zien, dan geloven. Iedereen kan wel beweren dat er een ijzeren kruis staat. Wie heeft bijvoorbeeld met eigen ogen het Monster van Loch Ness mogen aanschouwen, tenslotte? Wees gerust, de expeditie uit Drachten gaat voor jullie op onderzoek uit en rust niet voor de onderste band boven is.

De Croix de Fer is volgens dezelfde geruchten een berg van de buitencategorie. Niet dat dat wil zeggen dat de rest van de bergen overdekt is, het geeft meer aan dat je deze berg beter niet op je stadsfiets, met een krat bier achterop kunt beklimmen. En dat klopt wel. Wat een berg! En vooral: wat een ontzettend lange beklimming. De klim naar Croix de Fer is achtentwintig kilometer en het hoogste punt is 2067 meter. Verder zitten in deze klim hele stukken met een stijgingspercentage van 10 procent en meer. Het is echt een behoorlijk stevige klim naar de top.

Maar dat de klim lang is, is in dit geval niet erg, want hij is echt super mooi. De klim is een grote ansichtkaart die aan je voorbij trekt. En je hoeft er niet eens een postzegel op te plakken.

Aangekomen op de top, moeten we natuurlijk als allereerste even controleren of dat kruis er wel echt staat. Nou, jullie kunnen ons op ons woord geloven, er staat echt een croixje de fer. ’t is niet zo’n kruis van mythische proporties die we in de verhalen gehoord hebben, maar er staat inderdaad een kruisje.

De Glandon hebben we er na de beklimming van de Croix de Fer ook nog even aan vastgeplakt. Zo na de Croix de Fer stellen de ontberingen om de Glandon te onderzoeken, niet zoveel meer voor. 100 meter klimmen, ook nog met een aanloop in de vorm van een kleine afdaling en je bent alweer boven. Hier was geen ijzeren kruis te bekennen, dus de naam Croix de Fer voor de Croix de Fer is inderdaad een goede naam.

En je raadt het denk ik al, daar komt ie weer hoor: de expeditie gaat weer AFdalen! Inderdaad, AFdalen. Bij een lange klim mag je ook een lange afdaling verwachten en dit was inderdaad kilometers lang plezier. Waarschijnlijk had de afdaling ook prachtige vergezichten en stond het er vol met marmotten, maar ik heb er vrij weinig van gezien. De concentratie was namelijk hard nodig voor alle haarspeldbochten die met een bloedgang op je af kwamen stormen.

Na een supersnelle afdaling van zo’n drie kwartier is iedereen zonder kleerscheuren van de berg afgekomen en we hebben met zijn allen vandaag weer een pracht van een expeditie achter de rug.

Het kippetje met friet bij de lunch hebben we ruimschoots verdiend. Oh en het ijs als toetje bij de lunch ook!

Kedeng kedeng

Woensdagochtend half zeven. De wegwerkers beginnen onvoorzichtig met het leggen van nieuw asfalt voor ons tijdritje van zaterdag. Verstandig dat ze nu al beginnen, want het moet natuurlijk wel af zijn voor we de berg opgaan. Nat asfalt plakt namelijk best wel aan je banden.

Ruim op tijd verschijnt men aan het ontbijt en na wat plakken natte en droge kaas is iedereen klaar voor de rit van vandaag. Op de planning voor deze wakkere Nederlanders staat de col de Telegraph, een lekker ‘inkom’ bergje. De berg komt helaas niet naar Mohammed, dus fietsen we er zelf eerst maar even heen. In een wat hoge luchtvochtigheid en precies volgens het spoorboekje vertrekt de blauwe trein voor een ritje van een kilometer of twintig richting de berg.

Zoals het een goede trein betaamt, rijden we een heel stuk langs het spoor, maar voordat we bij de berg zijn, moeten we er eerst nog even overheen. Dan blijkt dat onze fietsen niet als over rails lopen. Kedeng! Kedeng! Op de gladde rails gaat de halve groep onderuit. De fietserkes liggen overal. Nadat iedereen weer bij elkaar geveegd is, is het tijd voor een korte inspectie. De schade valt mee gelukkig: hier wat schaafwonden op de fiets en daar wat schaafwonden op de mens, maar niets ernstigs. De trein kan verder.

Zonder verdere incidenten bereiken we de voet van de Telegraph. Geen Telesport redacteurs te bekennen, dus jullie zullen het toch weer alleen met dit verhaaltje moeten doen. Heel rustig klimmen we met de hele groep naar boven. En hoe verder we de berg op rijden, hoe beter het weer wordt. In zo’n anderhalf uur zijn we boven.

Ja hoor, uitzicht is mooi, stroopwafel is lekker maarehm.. Wanneer gaan we weer? Nu komt het namelijk, het hoogtepunt van deze rit: de afdaling. Wat blijft dat toch ontzettend gaaf om te doen! Netjes in het spoor van elkaar, racen we de berg weer af. Het is maar goed dat bergen niet andersom gebouwd worden, want anders dan liet je het bij de afdaling. In een minuutje of twintig zijn we allemaal weer beneden.

Even terugrijden langs het spoor en we zijn weer in ons hotel. Nu nog even onze viergangen lunch wegwerken.

Witte sokken

De leuke tijd van de Madeleine Clinic is nu zo’n beetje voorbij, het gaat nu menens worden. De tijd van het harde concurrentiespel is begonnen. Hier wordt in wielrennen altijd heel ingewikkeld over gedaan, maar in de basis komt het neer op een paar simpele dingen:

1. Wees bereid om je tegenstander te intimideren
2. Overbluf je tegenstander door harde feiten neer te zetten.

Intimidatie is van deze twee punten het eenvoudigst te bereiken. Zorg ervoor dat je fiets *net* iets meer glimt. En zorg er voor dat je fietssokken net iets witter zijn dan die van je tegenstander. Hiermee laat je zien dat het je menens is: met jou valt absoluut niet te spotten. Vooral de witte fietssokken zijn erg effectief. Het aangezicht van sprankelend witte sokken blaast de tegenstander bijna letterlijk van de fiets.

Het andere punt is iets moeilijker te bereiken. Het verkrijgen van harde feiten vergt namelijk mogelijk meerdere jaren van voorbereiding. Het gaat hierbij tenslotte om je tijden: hoe snel heb je je tijdrit gereden. Wat was je tijd op berg X? En dat van die tijden gaat ver. Erg ver…

Vandaag hadden we namelijk een tijdrit van 1180 km. Deze tijdrit vond plaats van Drachten naar La Chambre in Zuid Frankrijk. De start? Dinsdagochtend om 05:00 exact bij Shell de Vonken aan de A7 tussen Beetsterzwaag en Gorredijk.

Het was een spannende tijdrit, maar de verschillen in de groep zijn erg klein. Na overbrugging van de 1180 km was de aankomst van de eerste wagen om 18:15 en de tweede wagen volgde kort daarop. De laatste wagen duurde iets langer, maar het verschil tussen de snelste en de langzaamste deelnemer was slechts vijftien minuten. Dit geeft duidelijk aan dat de groep er prima voor staat.

En omdat de tijdrit niet echt een overduidelijke winnaar heeft aangewezen, werd er na de finish nog wat psychologische oorlogsvoering toegepast. Want naast witte sokken draait alles in het wielrennen dus om tijden. Je kunt dan wel nagaan dat alle hens aan dek is, als er een fietscomputer spoorloos verdwenen is. En dat was het geval bij een van onze vrouwelijke deelneemsters. Bij het inspecteren van de fiets bleek namelijk dat de fietscomputer er niet op zat. Paniek in de tent. En ook al zijn we zware concurrenten, we zijn wel collegiaal. Dus met zijn allen de hele bus op de kop, maar nergens een fietscomputer te vinden. Na een hele tijd zoeken was het klokje plotseling weer gevonden.

Waar zeg je?

De teller zat op haar fiets. Huh, op haar fiets? Ja, op HAAR fiets…

Ja, het is wel weer duidelijk. Het gaat er nu echt om.
Later deze week gaan we daarom nog maar een tijdritje doen. We moeten toch nog maar even die winnaar bepalen, want met die tijdrit van vandaag zijn we dus niet zoveel opgeschoten. ’t is op een lokaal bekend heuveltje die overigens direct hier aan de voet van het hotel begint. Wordt nog spannend denk ik.

Iemand die nog witte fietssokken heeft liggen voor mij?

PS: de huishoudelijke mededelingen: iedereen is goed overgekomen, we zitten hier prima in het hotel met direct uitzicht op de Madeleine en het eten vandaag was prima! Tot morgen..